Bij een plotselinge hersenen bloeding haar achter met gezichtsverlamming en invaliditeit, Louise Krug vroeg zich af of ze ooit in staat zijn om een vriendje terug te vinden ...
Na een bloeding in mijn hersenen mij bewezen met plotselinge arbeidsongeschiktheid en gezichtsverlamming op de leeftijd van 22, misschien moet ik vond het verontrustend dat mijn grootste zorg was hoe ik zou een vriendje te vinden. Opnieuw te hoeven leren lopen, aankleden en rijden - zeker, dat was belangrijk, maar ik dacht dat de sleutel tot het gevoel "normale" werd romantically wordt gewenst.
Gaande van niet na te hoeven denken over het vinden van een vriendje om af wie zou willen dat ik pijnlijk was. Ik begon op zoek naar iemand, terwijl ik nog steeds liep met een stok, het geschoren deel van mijn hoofdhuid was nog steeds terug, en ik had tape over een lens van mijn bril om mijn dubbel zicht te corrigeren. Geen wonder dat het moeilijk was.
Voor mijn hersenoperatie, zou ik altijd een vriend had. Op de universiteit Ik gedateerd de verschillende stereotypen: de broederschap jongen, het gitaarspel hipster, de toekomst politicus, de linkse activist - Ik had zelfs de onverstandige affaire met een leraar. Uiteindelijk kreeg ik serieus met een collega aspirant-journalist en we verhuisden naar Californië na het afstuderen aan onze carrière te beginnen, maar na de operaties die we uit elkaar gingen.
Na het herstellen van de operatie voor de zomer was ik goed genoeg om uit te gaan van mijn ouderlijk huis en een appartement. Iedereen werd een mogelijkheid. Ik was niet kieskeurig. Die vent die net stak mijn sigaret? Was hij flirten? Hoe zit het met de zak jongen bij de supermarkt? Had hij niet blijven hangen bij mijn auto?
Ik heb geprobeerd om ervoor te zorgen dat mijn spijkerbroek had betrekking op de toppen van mijn orthopedische schoenen, en ging door fasen van het proberen om mensen af te leiden van mijn tape glazen en verlamd gezicht met dangly oorbellen en interessante kettingen. Ik oefende glimlachen in de spiegel op een manier die mijn gezicht zou kijken meest symmetrische, wat betekende dat ik glimlachte zeer licht.
Mijn eerste plan was om naar te kijken een oude school liefde. We hadden veel plezier - spontane road trips! Drinken op Buurtcafe! Muziekfestivals die op gespannen voor het weekend! Hij had eens gezegd dat op straat loopt met me voelde alsof ik met een filmster. Hij zou weten dat ik nog steeds dezelfde persoon, hoewel ik zag er anders uit. Maar na een paar ongemakkelijke uitstapjes gooien mezelf naar hem, was het duidelijk dat het niet gaat gebeuren. "Het spijt me," zei hij op een avond. "Maar nee."
Mijn vrienden waren voorstander van mijn doel, en ik gebruikte hun schouders om op te leunen na nachten in bars toen ik had te veel bier. Iemand met evenwichtsproblemen mag niet drinken zo veel als ik deed, maar alcohol is een van de enige tools die ik had die me dapper genoeg om te proberen en te flirten.
Onvermijdelijk was er het moment dat de man die ik sloeg het af met zou vragen over mijn tape bril, of waarom heb ik de muur voor evenwicht, toen ik liep. Wanneer de uitdrukking "hersenoperatie" kwam hij terug zou weg ooit zo iets, en zou binnenkort verdwenen.
Mijn volgende serieuze poging begon met een jongen die ik noem Hat Guy, want hij droeg altijd een baseball cap te verdoezelen zijn vroegtijdige kaalheid. Onze relatie geëvolueerd zoals de meeste - we praatten tot diep in de nacht en ontmoetten elkaar vrienden - maar wat was niet normaal was de altijd aanwezige stem in mijn hoofd die afgevraagd waarom Hat Guy me leuk vond. Ik was op zoek naar een of andere reden was hij bij mij in plaats van met een "normale" meisje. Heeft hij gewoon medelijden met me?
Hij altijd op aangedrongen dat ik te groot van een deal uit mijn handicap en verschillen. Hij kon niet toegeven dat hoewel ik had problemen, hij OK was met dat, maar eerder deed hij alsof ze niet bestaan. Hij heeft zelfs geprobeerd om me om te skateboarden gaan met hem ... Uiteindelijk heb ik het uit met hem, want hij was schilferig. Hij vaak te laat, soms helemaal niet, en brak de plannen op het laatste moment. Hat Guy hielp me beseffen dat, hoewel ik wil een romantische partner, ik was niet zo bereid om zich te vestigen als ik dacht.
Uiteindelijk ontmoette ik de man die nu mijn man. We hebben elkaar ontmoet op een feestje, terwijl ik nog steeds wanhopig op zoek naar mijn oude school vriendje voor mij op te merken. Ik was op de trappen van een crappy flatgebouw, wiebelig als gevolg van het bier, en hij nam mijn arm.
We hebben elkaar leren kennen via e-mail, het verzenden van elkaar links naar leuke websites op het eerste, dan is het over ons leven en de vorming van een echte vriendschap. We hadden dezelfde brede kring van vrienden, en zagen elkaar een of twee keer per week gedurende maanden voordat we zoenden. Dat maakte onze relatie anders. In tegenstelling tot mijn andere pogingen om romantiek na een hersenoperatie, wist ik niet overhaast te werk met hem. Ik heb niet geprobeerd om mezelf te hechten aan hem alleen maar omwille van het hebben van een partner.
Mijn man accepteert hoe ik me voel over mijn situatie - mijn woede, mijn verdriet, mijn verwondering - en hij behandelt me beter dan ik mezelf te behandelen. Is dat niet wat we allemaal nodig hebben? Als ik was om naar hem te leren kennen, leerde ik over een aantal beproevingen die hij had meegemaakt in zijn eigen leven en kreeg een aantal perspectief, iets wat ik hard nodig.
Ik begon te beseffen dat, hoewel het vaak niet zien aan de buitenkant, alles wat we ervaringen in ons leven die schade ons en dreigen tegen te houden ons. Mine toevallig zichtbaar zijn.
Especialistas dão conselhos sobre que entram no mundo de datar em linha
